Mijn vader was een echte broodbakker, vervolgt Gaston. Zijn machinepark bestond uit een kneedmachine en een oven en later ook een broodsnijmachine. C’est tout. Ook zijn aanbod was doodgewoon: wit of bruin brood, klein of groot, rond of een blokje. ’s Zaterdags werd het assortiment iets uitgebreider en bakte mijn vader ook melk- en rozijnenbrood, sandwiches en boterkoeken. ’s Zondags was het rustdag.

We hadden thuis een eenvoudig winkeltje waar je enkel kon kopen wat mijn vader bakte, geen snoep of iets anders. Soms kwamen mensen wat bloem, gist of rozijnen kopen, maar dat was het dan. Enkel met Sint-Maarten maakte hij een uitzondering voor de speculazen sinten. Voor taarten of patékes moest je niet bij Maurits Poppe zijn, zegt Gaston.

Pas in 1968 heeft hij zijn eerste auto gekocht. Een R4’ke, zegt Gaston, dat autootje kostte toen 67 000 Belgische franken (1675 euro), ik heb die factuur nog bewaard, lacht Gaston.
Mijn vader was echt begaan met zijn klanten en voor sommige oudjes deed hij zelfs boodschappen in ’t dorp. Iedere dag rond vier uur zat zijn ronde erop en het gebeurde heel vaak, herinnert Gaston zich, dat hij de schoolkinderen in zijn bakfiets meebracht naar huis. Thuis schreef hij in zijn boekje wat iedere klant gekregen had die dag. Mijn vader moet een olifantengeheugen gehad hebben. Iedere vrijdagavond maakte hij dan zijn rekening want ’s zaterdags ging hij ook ontvangen. Bij ‘Keizers’ in de Hoek dronk hij dan een pintje en als het paste bleef hij ook een boomke kaarten. Een echte baanman was mijn vader niet. Ik heb mijn vader maar één keer boven zijn theewater gezien, zegt Gaston, en dat was toen hij was blijven plakken op een doopfeest bij één van zijn klanten.

Vier juffrouwen heb ik daar gehad: Nelly Van Damme, Christiane Rombaut, Antoinette Smit en Julia Geers. Veel weet ik niet meer van die periode, zegt Gaston, alleen dat we heel wat rondjes gedraaid hebben rond die ijzeren zuilen op de speelplaats van de Bovenschool (nu Parochiaal Centrum) en als je kijkt naar die betondallen daar, die zijn werkelijk uitgesleten. En als we goed gewerkt hadden mochten we op de aarden koer spelen. Dat was op de hoek van het Heilig Hartplein (nu de ingang van het Parochiaal Centrum) onder een grote paardenkastanje.

Op mijn zes jaar ging ik naar de aangenomen jongensschool, ’t Kapellestraatje in de volksmond genoemd. In het eerste studiejaar kwam ik bij Aloïs De Wilde terecht. Die had het niet zo makkelijk want hij had een dubbele klas, hij had kinderen van klas 1 én klas 2. Ik heb nog leren schrijven met een lei en een griffel. Meester Aloïs hield er de roe onder met zijn bundel van vier regels en twee latten. Dat maakte wellicht meer lawaai dan dat het zeer deed, maar er werd opgelet, dat kan ik je verzekeren, lacht Gaston.

In het tweede was Aloïs terug mijne meester en daarna zat ik bij Oscar Kesteleyn, Jan Van Driessche, Paul Jacobs en Michel Deprouw. Naast leren was het vooral spelen. De koer, dat was nog eens zand, zand en nog eens zand. Maar we konden er ons uitleven: knikkeren, ruiteren, bikkelen, ’t loederkraam… We amuseerden ons. Er was maar één probleem: je moest met propere pollen aantreden in de klas! En een kraantje bestond er toen nog niet op school.

Op mijn twaalfde heb ik mijn plechtige communie gedaan en kreeg ik mijn eerste lange broek. Zo’n broek als Kuifje er een had. En fier dat ik was! Het enige nadeel aan die communie waren de huisbezoeken die je dan moest afleggen bij familie maar ook bij vele klanten van mijn vader. Ik word nog ongemakkelijk als ik er aan terugdenk.

In 1967 kwam er een plaats vacant als politieagent in Zele. Bij mijn vader sluimerde nog altijd die droom en hij vroeg me op de man af of politieagent worden me niets zei. Ik besloot mijn kans te wagen en nam deel aan het examen. Ik was geslaagd maar de politiek koos voor een andere kandidaat. Gelukkig gingen er even later nog twee agenten met pensioen en derde keer, goede keer: ik werd benoemd.

Op 1 augustus 1967 ben ik bij de Zeelse politie begonnen met een dag verlof, lacht Gaston. We waren in die tijd met 13 agenten en de dienst was heel simpel geregeld. Je deed drie nachten, drie dagen de late shift, drie dagen de vroege en dan was je drie dagen thuis. Dat ging zo continu door. Speciale vergoedingen voor nacht- of weekendwerk bestonden er niet en dus werd daarover ook niet getwist.

Een uniform had ik in het begin nog niet, dat werd pas twee weken later geleverd door kleermaker Jules Van Wichelen. Mijn eerste dienstmakkers waren Michel Certyn, Louis Vermeulen en nachtwaker Cyriel Windey. Ik werd ingewijd in de gebruiksmodaliteiten van de telefoon, het invullen van het verslagboek, waar alles lag en stond. Ook kreeg ik een kort overzicht van de ‘vaste klanten’ (lees probleemgezinnen, ruziemakers en dronkaards). En mijn tweede nacht had ik al prijs toen we opgeroepen werden voor een huiselijke ruzie bij één van onze vaste klanten.

Ik ben er zomaar ingegooid, bekent Gaston, zonder enige opleiding, gewoon vertrouwend op wat mijn collega’s me diets maakten. Ik kreeg een dienstpistool en veldwachter Theo Van Wichelen nam me mee naar een rommelkot in het oude slachthuis waar ik op een zelfgetekende roos een aantal kogels mocht afvuren. Pas zes maanden later startte de cursus in de Gentse politieschool. Ik startte dus met zes maand ervaring en ik leerde daar dan juist doen wat ik al die tijd verkeerd had gedaan.

Als ik Gaston hoor vertellen over zijn beginperiode bij de politie lijkt het net de prehistorie. De dienst werd verzekerd met de fiets of te voet. Een radioverbinding was er niet. Als er een oproep binnenkwam, werd er gebeld naar een aantal strategische plaatsen (meestal cafés). Die kregen dan de boodschap: ‘Als je ons mannen ziet passeren, zeg hen dan dat ze onmiddellijk naar den bureau moeten komen.’ Pas begin 1969 is er de eerste radiocommunicatie gekomen. Dat was een hele verbetering maar die eerste draagbare toestellen waren groot en heel onhandig.

Ik was wel politieagent, maar we werden gebruikt voor heel wat hand- en spandiensten die niet onmiddellijk iets met het eigenlijke politiewerk te maken hadden.

Zo werden wij ieder jaar ingeschakeld voor de hondentelling. Iedere eigenaar van een hond moest een formuliertje invullen en bij niet-aangifte dienden wij een proces-verbaal te maken. Ook moesten wij twee keer per jaar alle land- en tuinbouwers bezoeken voor de landbouwtelling. Ook de huisvuilbelasting werd in onze schoenen geschoven. Wij moesten die gaan ronddragen in heel Zele en waar het kon ook onmiddellijk ontvangen.

De twee agenten die binnendienst hadden speelden ook nog eens ceremoniemeester bij de trouwers op het gemeentehuis. Echt politiewerk was het niet, maar het enige voordeel was dat je als politieagent je pappenheimers kende, iets wat nu bij de nieuwe generatie niet meer het geval is.

Eigenlijk viel agent zijn in mijn periode best mee, gaat Gaston verder. Het eigenlijke politiewerk was niet te vergelijken met dat in een stad. Daar had ik nooit agent willen zijn. Bij ons was het af en toe wat ‘brandjes’ blussen, een man boven zijn theewater oppakken, verkeersongevallen… En in mijn tijd waren er echt nog niet zoveel ‘nieuwe’ Belgen.

In mijn beginperiode werd de binnendienst verzekerd door Louis Rombout en Frans Poppe. Later hebben Remi Van Acker en Gustaaf Van Der Burgt dit overgenomen en toen Remi thuisbleef, kreeg ik de kans om hem op te volgen. Dat bureauwerk lag me wel, zegt Gaston. Inschrijven van de pv’s, het strafregister bijhouden, correspondentie met het parket… In mijn tijd viel dat best mee.

Een apart hoofdstuk in de loopbaan van Gaston is de verkeerseducatie. Alles is begonnen bij de start van het VSO (Vernieuwd Secundair Onderwijs) ergens begin jaren 70. Vanuit het Onze Lieve Vrouw-instituut werd toen de vraag gesteld of we samen niets konden doen rond het verkeer.
Ik vond dat een goed idee, zegt Gaston, en stak hier en daar mijn voelhorens uit. Op vrij korte tijd had ik heel wat bruikbaar materiaal dat kwam van Via Secura en de Boerenbond. Het idee groeide om een verkeersveilige week op poten te zetten, maar dat is uiteindelijk niet gelukt. Wel kwam er het mobiele verkeerspark van de rijkswacht en met Touring organiseerden we een fietsencontrole in de scholen.
Maar de toon was gezet. We hadden heel wat materiaal en Johan Robbens stelde voor om dat aan de scholen te presenteren. Onder impuls van Karel Poppe kwam er in de Poststraat een heus verkeerspark en ook de schoolinspectie duwde mee aan de kar. We waren vertrokken.

Even later werd ik één dag per week vrijgeroosterd om in de scholen verkeerseducatie te geven en dat was op mijn lijf geschreven, bekent Gaston, ik deed dat echt graag en ik heb dat jaren mogen doen. En we hadden een mooi aanbod voor de scholen: lessen in het verkeerspark, diareeksen in de klas, leeruitstappen met de fiets of te voet in het volle verkeer.
Toen Gustaaf Van Der Burgt met pensioen ging, kreeg ik meer administratieve taken en bleef er geen tijd meer over voor de scholen. Gelukkig heeft Peter Van Der Burgt het mogen overnemen en hij doet dat schitterend. Want hoe je het ook draait of keert, je moet daar een beetje voor geroepen zijn. Ik ben nu elf jaar met pensioen en het doet me werkelijk plezier dat iets, dat ik heb opgebouwd, nog verder gaat.
Naast de gemeentelijke verkeerswedstrijd hebben we ook negen keer deelgenomen aan een internationale verkeerswedstrijd, gaat Gaston verder. Voor België werden de kandidaten geselecteerd door Touring Club België.

Fijne mechaniek is altijd mijnen dada geweest, gaat Gaston verder. Ik doe niets liever dan iets uit elkaar halen, kijken hoe het werkt en het daarna terug in elkaar prutsen zodat het marcheert. Mijn liefde voor schrijfmachines is begonnen met een oude Remington model 7. Die zat zo fijn in elkaar en ik heb die volledig opgekuist. Even later kwam ik in Dendermonde in contact met een verzamelaar van oude schrijfmachines en van hem kocht ik mijn eerste machine, een Mignon. Dat was een man uit Keerbergen en die vroeg me om enkele machines te herstellen. Hij ‘betaalde’ me met enkele machines die hij dubbel had. Ik was vertrokken, zegt Gaston.

Regelmatig bezorgden mensen me oude machines en ik deed niet liever dan ze volledig op te poetsen en terug aan de klap te krijgen. Doorheen de jaren heb ik een uitgebreide documentatie zodat ik aan de hand van het chassisnummer in de fabricatielijsten kan vinden hoe oud die machine is. Ik verzamel alleen oude en zeer oude schrijfmachines, mijn oudste dateert van 1893. Ik heb er in totaal 55 en op één na werken die allemaal. Nee, zegt Gaston resoluut, goede zielen die thuis nog zo’n machine hebben kunnen die niet meer kwijt bij mij. Ik heb heus geen plaats meer.

Schrijfmachines zijn nu eenmaal passé. Vroeger kon ik oude machines nog kwijt aan ontwikkelingslanden, maar ook daar bedanken ze er nu feestelijk voor. Meer dan 44 jaar zijn schrijfmachines mijn passie. Ik kan niets wegsmijten, bekent Gaston, voor ik het uiteen gevezen heb. Altijd zijn er wel motortjes, tandwielen, veertjes die ik bewaar en die ik misschien nog kan gebruiken. Met onderdelen van schrijfmachines heb ik al een vogel, een meisje en een Aztekenmasker gefabriceerd. Ik amuseer me daarmee en ik zie het graag..

Heeft jouw verzameling waarde?, vraag ik hem. O, antwoordt Gaston, sommige machines hebben wel wat geld gekost en in Duitsland zijn er beurzen waar toch aardige bedragen worden neergeteld voor sommige modellen. Maar voor de rest is het wat de zot er voor geeft.

Ik heb al vier keer geëxposeerd met mijn machines. Als mijn verzameling zo uitgestald staat, ben ik daar terecht fier op. Alleen die machines wegen zo zwaar en heel die verhuis van mijn archiefkamer is zo’n gesleur, dat ik er feestelijk voor bedank om nog eens tentoon te stellen. Ik word er ook niet jonger op, besluit Gaston.